Pochodzenie
Właściwe określenie brzmi: Miscanthus x giganteus Greef et deu. Jako artykuł przyjęto nazywać Miscanthus giganteus(właściwe jest też: eulalia japońska). Potocznie bywa nazywany chińską trzciną lub trawą, olbrzymią trawą trzcinową, olbrzymią trawą chińską lub japońską trawą jedwabną. Zdarza się, iż niekiedy bywa mylony z afrykańską trawą słoniową – Pennisetum purpureum.
Pochodzi z Azji południowo-wschodniej. Naturalnym miejscem występowania są Chiny, Japonia, Korea i tereny Rosji południowo-wschodniej. Istnieje kilkanaście gatunków miskanta lecz jedynie miskant olbrzymi posiada zdolność największego przyrostu biomasy, ok. 17 do 20t/ha i więcej w zależności od rodzaju ziemi i nawożenia. W przeciwieństwie do innych gatunków trzcin jego łodygi są pełne, wypełnione biomasą.
Jest to jedna z nielicznych roślin na świecie o bardzo mocnym systemie korzeniowym. Naczynia włoskowate mogą sięgać ponad 1,5m w głąb ziemi dostarczając wilgoć w okresie suszy.
Gęste poszycie tych naczyń pełni też rolę otuliny, tak bardzo przydatnej w okresie zimowym. Imponujące są również zdolności rozmnażania miskanta olbrzymiego
W Europie pojawił się w 1935 roku w Köding (Dania). Prace związane z uprawą miskanta olbrzymiego prowadzono z różnym natężeniem i skutkiem, na większą skalę od 1985 r., obecnie przeżywa renesans. Największe zasługi w modyfikowaniu rośliny celem wytwarzania olbrzymich ilości biomasy jak również w przystosowaniu jej do warunków europejskich położył prof. R. Pude (Niemcy).
